RODEK TYGONIA RECITAL PRYWATNY - występ solowy- kameralny recital GITARA KLASYCZNA Oktavia Bujnowicz
i jej Trzy Gitary
CZWARTEK – SALON – PRACOWNIA-  TWÓRCOWNI FORMA T - kilkunastu słuchaczy wtłoczyło się miedzy sztalugi a stoły do rysowania w podziemiach/ przyziemiu filii Biblioteki Śląskiej na ulicy Ligonia. Spotkanie miało być „rodzinne- nieoficjalne”
Oktavia – przedstawiła nam kilka swoich ulubionych gitar, każda opatulona w pokrowcu/ pudle, Oktavia -Eteryczna Istota- opowiadała co zagra i dlaczego akurat na tej gitarze, opowieść o historii gitary  i to już było ciekawe,
a kiedy „trąciła struny” nasza pracownia zamieniła się w KRAINĘ NIE-TU, GDZIEŚ WYŻEJ…poszybowaliśmy- CHMURY WYSOKIE
mury biblioteczne tym razem wchłaniały dźwięki razem z nami
może uda się kontynuować takie co miesięczne
SPOTKANIA MUZYCZNE OCZYMA USZY I DUSZY – SŁOWO – DŹWIĘK – OBRAZ „ salon  Twórcowni

https://www.facebook.com/people/Oktavia-Bujnowicz/100009061325959/
Benjamin Britten (1913 – 1976) Nocturnal after John Dowland op. 70
Oktavia Bujnowicz (@oktavia_bujnowicz) • Instagram photos ...https://www.instagram.com ›
https://www.youtube.com/watch?v=G4F3s7t7E6I

Oktavia Bujnowicz. Musician. ▪︎classical guitarist ▪︎born in Poland ▪︎19 years old. youtu.be/eEvOSTu2eK4. Italy 's profile picture. Italy.
https://www.forum-gitarre.at/index.php/12-hauptkategorie/138-bujnowicz-curriculum-d

Gitara (wł. chitarra) – instrument muzyczny z grupy strunowych szarpanych z pudłem rezonansowym, gryfem i progami na podstrunnicy. Zazwyczaj ma 6 strun, lecz można spotkać również gitary z czterema, pięcioma, siedmioma, ośmioma, dziesięcioma lub dwunastoma strunami. Instrument ten odgrywa ważną rolę w muzyce bluesowej, country, flamenco, rockowej ...Instrument ten transponuje o oktawę w dół, tzn. wszystkie dźwięki zapisane w nutach brzmią na gitarze oktawę niżej niż wynikałoby to z zapisu nutowego (np. najniższa struna to E, a zapis nutowy jest wykonywany w kluczu wiolinowym jako e). Klucz wiolinowy z dopisaną małą ósemką pod spodem nazywa się kluczem gitarowym. Gitary są wykonywane i naprawiane przez lutników, najlepszej jakości instrumenty są nadal wykonywane ręcznie bądź z dużym udziałem człowieka. Na gitarze gra się palcami (opuszkami i paznokciami albo samymi opuszkami) lub kostką. Kostka jest przeznaczona głównie do gry akordami na gitarze z metalowymi strunami (akustycznej, elektrycznej). Istnieją również tzw. „pazurki” zrobione z metalu lub tworzywa sztucznego, które nakłada się na palce. Pudło rezonansowe ma decydujący wpływ na brzmienie instrumentu. Jego płytę wierzchnią wykonuje się z drewna o najwyższych własnościach rezonujących – z reguły używa się świerku i cedru. Nadaje się do tego jedynie drewno o drobnych słojach i całkowicie suche. Wnętrze pudła rezonansowego jest ożebrowane dla wzmocnienia konstrukcji i ma duży wpływ na brzmienie instrumentu. W płycie wierzchniej wycina się otwór rezonansowy, wokół którego wykonuje się ozdobną rozetę. Bok oraz tył pudła wykonuje się zazwyczaj z jednej lub dwóch sklejonych listew. Same struny gitary wydają bardzo cichy dźwięk. Żeby uzyskać wystarczającą głośność, wibracje są wzmacniane mechanicznie pudłem rezonansowym lub elektronicznie. Stąd główny podział gitar na akustyczne i elektryczne. Znana współcześnie GITARA KLASYCZNA wywodzi się od gitary barokowej, która w 2 poł. XVIII otrzymała szósty chór. Najstarszą zachowaną sześciochórową gitarą jest instrument wykonany przez Francisco Sanguino w 1759, zaś pierwszą publikację na ten instrument wydał Antonio Ballesteros pt. Obra para guitarra de seis órdenes w 1780. Taka gitara zyskiwała popularność od lat 60. Następnie z chórów rezygnowano na rzecz pojedynczych strun, w latach 80. lutnicy i gitarzyści włoscy i francuscy już zdecydowanie preferowali pojedyncze struny. W ten sposób powstał instrument znany wtedy jako GITARA HISZPAŃSKA (w odróżnieniu od gitary angielskiej), a współcześnie jako GITARA ROMANTYCZNA lub gitara wczesnoromantyczna (ang. early romantic guitar). Instrument był niezwykle popularny w pierwszej połowie XIX w., wśród amatorów, na salonach, a także jako instrument koncertowy, aczkolwiek nie był traktowany poważnie przez kompozytorów. Najbardziej cenionymi gitarzystami-wirtuozami tej epoki, zwanej w historiografii muzycznej jako "złoty wiek gitary", byli: Ferdinando Carulli, Fernando Sor, Luigi Legnani, Matteo Carcassi, Johann Kaspar Mertz, Napoléon Coste, Giulio Regondi. Najsłynniejszymi polskimi wirtuozami tego instrumentu byli: Feliks Horecki, Jan Nepomucen Bobrowicz, Marek Sokołowski. Gitara rozwijała się następnie w 2 poł. XIX w. Współczesny kształt nadał jej hiszpański gitarzysta i lutnik żyjący w XIX wieku, ANTONIO DE TORRES JURADO (1817-1892). Jego najstarszy zachowany instrument pochodzi z 1854. Z jego instrumentów korzystał największy europejski gitarzysta późnoromantyczny, FRANCISCO TÁRREGA. Torres m.in. zwiększył menzurę, zmienił kształt pudła rezonansowego oraz udoskonalił żebrowanie. Od 1946, po wynalezieniu strun nylonowych, zaczęto z nich korzystać również w gitarze. Wyparły one struny jelitowe. Gitara ma miękkie, nylonowe struny, na których dźwięk wydobywa się palcami z paznokciem. Pozwala to na rozmaite techniki gry niemożliwe do uzyskania za pomocą piórka, takie, jak tirando, apoyando, arpeggio, tremolo, rasguado itd. Grający znajduje się w pozycji siedzącej, zaś gitara zostaje oparta po kątem ok. 45 stopni na lewej nodze. Przechylenie gitary uzyskuje się przez podniesienie lewej nogi przy pomocy podnóżka i położeniu instrumentu na niej lub poprzez zastosowanie podgitarnika, który kładzie się na swobodnie spoczywającą nogę, na którym oparta jest gitara. W gitarach akustycznych drgania strun są przenoszone przez mostek do płyty wierzchniej. Płyta ta, zazwyczaj wykonana ze sprężystego drewna (np. świerk, cedr), wprawia w drgania powietrze, produkując dźwięk. wikipedia